Συνέντευξη Μουσολίνι στον Καζαντζάκη.

Συνέντευξη Μουσολίνι στον Καζαντζάκη. Ο Μουσολίνι εκτελέστηκε στις 28 Απριλίου 1945.. (Από το βιβλίο ταξιδεύοντας στην Ιταλία) «Αντιγράφω με πιστή ακρίβεια την στιχομυθία. Πριν ακόμα ζυγώσω κοντά του, η φωνή του ακούστηκε κουρασμένη, περιφρονητική,ξηρότατη: - Τι θέτε; Δεν άκουσα καλά. - Τι είπατε; Η φωνή του γίνηκε πιο ανυπόμονη κι εχθρική. - Τι θέτε; Μια στιγμή, σώπασα φρίσσοντας. Άστραψε μέσα μου η ιδέα να φύγω, χωρίς λέξη. Μα ευτύς γαλήνεψα, ένιωσα πως ο άνθρωπος αυτός είχε το δικαίωμα να φέρνεται έτσι, οι ευγένειες είναι αρετές κατώτερες, απροσάρμοστες σε τέτοιες τραχές, σαρκοβόρες ψυχές. Αυτός ο άνθρωπος άνοιξε ένα δρόμο, κρατά ένα έθνος στα χέρια του' έχει το δικαίωμα να φέρνεται όπως θέλει. Ήσυχα τότε αποκρίθηκα: - Θέλω να σας δω' τίποτα άλλο! Το πρόσωπό του φωτίστηκε. Γαλήνεψαν λίγο, γλύκαναν τα χαρακτηριστικά του' είπε με λίγο θερμότερη φωνή: - Α! Αυτό ναι ! Μα όχι ομιλίες, είμαι φοβερά απασχολημένος, δεν έχω μήτε δευτερόλεφτο να χάνω. Γράψετέ μου τι ερωτήσεις θέτε να κάμετε αν είναι καλές, θ' απαντήσω' αν όχι, όχι! - Δε θέλω τίποτα να ρωτήσω. Σας ευχαριστώ μονάχα που θελήσατε να σας δω' κι αν θέτε, αποσύρομαι. Ο Μουσολίνι σώπασε μια στιγμή. Δεν ήξερε τι ν' αποφασίσει. Άξαφνα ρώτησε: - Πού μάθατε τα ιταλικά; - Στην Ιταλία. Έζησα πολλά χρόνια στην Ιταλία. Στην αρχή, ακολουθώντας μαθήματα Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της; Ρώμης, ύστερα, σε άλλα ταξίδια, γιατί αγαπούσα την τέχνη. - Πριν του πολέμου; - Πριν και μετά. Έχω όμως χρόνια να 'ρθω στη Ρώμη, και τώρα τη βλέπω σα για πρώτη φορά. Δοκιμάζω τώρα ένα συναίστημα περίεργο, μα όχι απροσδόκητο: εδώ στη Ρώμη αναπνέω τον ίδιο αέρα που ανάπνεα με τόση απληστία στη Μόσχα. Μόλις άκουσε τη λέξη: Μόσχα, ο Μουσολίνι ανατινάχτηκε. Το πρόσωπό του έλαμψε. Ποτέ δεν περίμενα τόση ανυπομονησία και θερμότητα. Άπλωσε το χέρι του σα να 'θελε να με πιάσει από τον ώμο, να μη φύγω, κι είπε με άλλο τόνο, καθόλου πια κουρασμένο κι εχθρικό: - Έρχεστε από τη Ρουσία; - Ναι, πήγα κι έμεινα τέσσερεις μήνες, να μελετήσω τον Μπολσεβισμό. - Ε, τότε εγώ είμαι που θα σας πάρω συνέντευξη' εγώ θα ρωτώ κι εσείς θ' απαντάτε. -Πολύ καλά. - Τι κάνουν αυτοί οι Ρούσοι; Ποτέ δε θα ξεχάσω πώς τόνισε τις λέξεις: «questi Russi!». Η φράση αύτη ήταν γιομάτη περιέργεια, θερμότητα, ανησυχία. Σαν άνθρωπος που ρωτάει για το σπίτι του, που έχει μαλώσει μαζί του. - Εργάζουνται. Υπεράνθρωπη προσπάθεια να δημιουργήσουν ένα κόσμο νέο. Βρήκα, εδώ στη Ρώμη, μεγάλες ομοιότητες μεταξύ Μπολσεβισμού και Φασισμού. Στράφηκε απότομα και με κοίταξε, σα να 'θελε να με τρυπήσει με το σκληρό, παράφορο μάτι του: - Τι θέλετε να πείτε: - Τούτο: Βρήκα κι εδώ και στη Μόσχα την ίδια αυστηρή, σκληρή υποταγή του ατόμου στο σύνολο. -Καλά! - Την ίδια πειθαρχία, Το ίδιο μίσος για τις μικρές ελευτερίες, και την ίδια προσπάθεια να φτάσουν τη μεγάλη ελευτερία. Βρήκα ακόμα τον ίδιο φλεγόμενο ενθουσιασμό της νεότητας Μονάχα στη Μόσχα και στη Ρώμη υπάρχουν αληθινοί νέοι. - Τι εννοείτε «αληθινοί νέοι»; - Ότι είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για μιαν ιδέα. Μα ένα προπάντων είναι το ίδιο και στις δυο τούτες πρωτεύουσες του κόσμου: κάτι απροσδιόριστο, αστάθμιστο, που το αναπνέεις στον αέρα' μια πίστη και μια προπαρασκευή. Δίστασα λίγο, μα ευτύς είπα από μέσα μου: Θα πω τη γνώμη μου, κι ό,τι θέλει ας γίνει! Και πρόστεσα: - Μια προπαρασκευή επικίνδυνη' Ο Μουσολίνι σώπαινε το πρόσωπό του ήταν κλειστό, όλο προσοχή, σκυμμένο. Σε λίγο ρώτησε απότομα: - Κι οικονομικά; Πώς τα πάνε; - Μεγάλες δυσκολίες. Οι Ρούσοι δε βρήκαν ακόμα μια πίστη βαθύτερη από τις οικονομικές θεωρίες. Προπαγανδίζουν υπερβολικά το ματεριαλισμό. Κι όταν ο χωριάτης πειστεί πως δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από τον άνθρωπο, καμιά δύναμη αποπάνου του, τότε δεν μπορεί, δεν είναι δυνατό να θέλει να κάμει θυσίες. -Σωστό! Επρόφερε τη λέξη αυτή με βεβαιότητα κι ευχαριστημένος. Σε λίγο είπε: - Τι πράμα σάς έκαμε τη μεγαλύτερη εντύπωση στη Ρουσία; - Δυο πράματα: Η ανατροφή των παιδιών κι η μεγαλοφυής φωτιστική προπαγάνδα στις μάζες. -Κι η Μόσχα; - Είναι μια πολιτεία όπου δε γελούν εργάζουνται. - Κι οι αρχηγοί; - Θαμαστοί. Ο Τρότσκι ... Το τηλέφωνο κουδούνισε. Ο Μουσολίνι έσκυψε κι άρχισε ν' ακούει πολλή ώρα. Έπειτα είπε ξηρά, απότομα: «Ναι, ναι, μα καμιά υπερβολή!» Κι έκλεισε το τηλέφωνο. Έπειτα στράφηκε και μου είπε: - Γράψετε τι ερωτήματα έχετε να μου κάμετε και θ' απαντήσω. - Δεν έχω κανένα ερώτημα να σας κάμω. -Σωστά! Και μου 'δωκε το χέρι. Σα βγήκα έξω……» «Ο Λένιν κι ο Μουσολίνι, πιο κοντά μας, στην Ευρώπη ο ένας και στα σύνορα Ευρώπης; κι Ασίας ο άλλος ανοίγουν δυο διαφορετικούς δρόμους και βιάζουν την πραγματικότητα ν' ακολουθήσει. Κάθε χώρα σήμερα, θέλοντας και μη, σπαράζεται ανάμεσα στους δυο τούτους δρόμους. Όχι μονάχα κάθε Χώρα, μα και κάθε ψυχή. Θα πείτε: «Μα εμείς δε θεμε να 'μαστέ μήτε μπολσεβίκοι μήτε φασίστες. Χάθηκε ο ίσιος δρόμος;»

Στους ένθεν κακείθεν.

Όπως μας λέει ο Φρόυντ τα βιώματα ενός παιδιού στην ηλικία των πέντε έως επτά ετών, είτε είναι ευχάριστα είτε δυσάρεστα αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα στην μετέπειτα ζωή του. Τις επιστημονικές απόψεις του Φρόυντ μας τις επιβεβαιώνουν στα έργα τους με τις ιδέες τους και τον τρόπο ζωής τους αρκετές αξιόλογες προσωπικότητες της φιλοσοφίας και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως Ντοστογιέφσκι, Νίτσε, Καμύ, Καζαντζάκης και πολλοί άλλοι. Όλοι γνωρίζομε την τεράστια επίδραση που είχαν στον Καζαντζάκη τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας από τις αναφορές στον χαρακτήρα των γονιών του και κυρίως του πατέρα του. Οι παραπάνω προσωπικότητες κατάφεραν με τα προσόντα που τους είχε προικίσει η φύση να ξεπεράσουν τα δυσάρεστα παιδικά βιώματα ως σε ένα βαθμό όχι όμως χωρίς επιπτώσεις στην ατομική και κοινωνική ζωή τους. Η πλειονότητα όμως τα κουβαλάει στο υποσυνείδητο κομμάτι της ψυχής τους και σ΄όλη την ζωή τους αναβλύζουν την δυσάρεστη δυσοσμία και κάνουν την ζωή προβληματική για το άτομό τους και την κοινωνία. Στην Ελλάδα οι γενιές του εμφυλίου πολέμου φορτώθηκαν στην μνήμη τους και στο υποσυνείδητο τους με χιλιάδες δυσάρεστες εικόνες και ιστορίες δυσάρεστων γεγονότων που καθορίζουν ακόμα τις ιδέες τις συμπεριφορές μεγάλης μερίδας πολιτών που όταν οι ιδιοτελείς δήθεν πολιτικοί ανοίγουν με τα λόγια τους την στρόφιγγα του υποσυνειδήτου των πολιτών και αναδύεται η δυσάρεστη κακοσμία των δυσάρεστων εξειδικευμένων ιστοριών που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Ζωντανά παραδείγματα όσον αφορά τις ιδέες και την πολιτική συμπεριφορά των πολιτών τα βλέπομε επί ογδόντα χρόνια στις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Αυτός ο σφετερισμός ένθεν κακείθεν έχει γίνει πια έξης και μην έχοντας τίποτα άλλο να προτάξουν ανοίγουν κάθε φορά τις στρόφιγγες των δυσάρεστων αναθυμιάσεων να μαστουρωθούν οι πολίτες με την βρώμα τους. Είτε σε ατομικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο τα βιώματα των παιδιών μας όπως λέει ο Φρόυντ θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά τους ως πολίτες σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο ιδεολογικό και ηθικό. Είναι λοιπόν ως εκ τούτου αναγκαίο οι γονείς, η παιδεία, ο εκπαιδευτικός κόσμος οι ιστορικοί και οι πολιτικοί να έχουν επίγνωση των ευθυνών τους και τις υποχρεώσεις τους στις νέες γενιές που ακολουθούν γιατί μόνο έτσι η κοινωνία θα πάψει να παράγει πολίτες με πάθη, πεπλανημένες ιδέες και ζημιογόνες συμπεριφορές.

Πλάτων και Αριστοτέλης.

Πλάτων και Αριστοτέλης. Στο άρθρο θα αναφέρομε τις διαφορές και τις ομοιότητες της φιλοσοφικής αντίληψης των δύο πύργων της αρχαίας ελληνικής αλλά και παγκόσμιας φιλοσοφίας. Σ΄αυτές τις δύο γιγάντιες φιλοσοφικές μορφές στηρίχτηκε όλο το οικοδόμημα της φιλοσοφικής αντίληψης του κόσμου μας σε ανατολή και δύση. Αξίζει επίσης να σημειωθεί και η σημαντική συνεισφορά τους στην χριστιανική δογματική, ως γνωστό αρκετές δικές τους λέξεις και έννοιες χρησιμοποίησαν οι πατέρες (Άγιος Βασίλειος, Γρηγόριος θεολόγος, Θωμάς Ακινάτης, Ιωάννης Χρυσόστομος και άλλοι. για την σύνταξη του χριστιανικού δόγματος. Διαφορές στην φιλοσοφία τους: Τρία είναι τα βασικά σημεία που εντοπίζονται στις φιλοσοφικές σκέψεις των δύο φιλοσόφων. 1ον Σημείο διαφοράς: είναι η «Θεωρία των Ιδεών». Ο Πλάτων πίστευε πως πίσω από τον κόσμο των αισθήσεων (ορατό) υπάρχει και ένας άλλος κόσμος μία άλλη πραγματικότητα που ονόμαζε «Κόσμο των Ιδεών». Σ’ αυτόν τον «κόσμο των Ιδεών» υπάρχουν τα καλούπια, τα πρότυπα και οι αιτίες όλων των πραγμάτων και φαινομένων που αντιλαμβανόμαστε μέσω των αισθήσεων μας. Όλα είναι φτιαγμένα με βάση μία διαχρονική μορφή, που παραμένει αιώνια και σταθερή παρά τις μεταβολές που ο χρόνος επιφέρει στα πάντα. Αυτές οι διαχρονικές μορφές μοιάζουν να είναι τα πρωταρχικά στοιχεία της φύσης, κάτι σαν νοερά, άυλα και αφηρημένα σχήματα που διαμορφώνουν τα φυσικά φαινόμενα. Έτσι πίσω από τον άνθρωπο υπάρχει η «Ιδέα-Άνθρωπος», πίσω από το άλογο υπάρχει η «ιδέα- άλογο», κ.ο.κ. Ο Αριστοτέλης είχε εντελώς αντίθετη άποψη πίστευε πως ο Πλάτων είχε αναποδογυρίσει την πραγματικότητα, δηλαδή κατ΄αυτόν σαν να έλεγε ο Πλάτων πως η σκιά μας είναι η μήτρα για το σώμα μας και όχι το σώμα μας την σκιά μας, συμφωνούσε όμως και αυτός στο ό,τι ο φυσικός κόσμος διέπεται από μεταβλητότητα, παροδικότητα και φθορά αλλά οι «ιδέες» του Πλάτωνα γι’ αυτόν δεν είναι οι αρχικές μορφές των πραγμάτων, αλλά είναι ένα κατασκεύασμα της λογικής του ανθρώπου, που δημιουργείται μέσα από την εμπειρία. Δηλαδή η ιδέα μας για το άλογο σχηματίζεται από τη λογική μας, αφού έχουμε δει και συγκρίνει μέσα στη φύση ένα μεγάλο αριθμό αλόγων και έχουμε καταλήξει σ’ εκείνα τα χαρακτηριστικά που είναι κοινά σε όλα τα άλογα, πέρα από τις διαφορές τους. Αυτό το σύνολο των κοινών χαρακτηριστικών είναι η ιδέα ή η «μορφή», όπως την αποκαλούσε ο Αριστοτέλης, η οποία δεν προϋπάρχει όπως πίστευε ο Πλάτων σε κάποιον ειδικό κόσμο, αλλά συναντάται μέσα στο καθετί. Συνοψίζοντας. Για τον Πλάτωνα η ύψιστη πραγματικότητα βρίσκεται στον Κόσμο των Ιδεών (νοητό) και των Αρχετύπων. Για τον Αριστοτέλη η ύψιστη πραγματικότητα βρίσκεται σ’ αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Για τον Πλάτωνα όλα όσα βλέπουμε γύρω μας είναι αντανακλάσεις άλλων πραγμάτων, που υπάρχουν στον Κόσμο των Ιδεών άρα και μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Για τον Αριστοτέλη όσα υπάρχουν μέσα στην ψυχή του ανθρώπου είναι αντανακλάσεις των πραγμάτων και των αντικειμένων του φυσικού κόσμου. 2ον.Σημείο διαφοράς: Η Πολιτική. Ένα άλλο σημαντικό σημείο διαφωνίας μεταξύ των δύο φιλοσόφων είναι η άποψη τους για το πολίτευμα, ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος διακυβέρνησης ενός κράτους. Στο έργο του Αριστοτέλη «Πολιτικά» και στο έργο του Πλάτωνα «Πολιτεία» εκφράζονται οι πολιτικές θέσεις τους με αρκετές κοινές, αλλά και διαφορετικές αντιλήψεις. Ο Πλάτων μιλεί για την ιδανική Πολιτεία, η οποία είναι ιδανική επειδή κυβερνάται με το πολίτευμα της «αριστοκρατίας», δηλαδή κυβερνάται από ένα σύνολο ανθρώπων που ξεχωρίζουν για τη σοφία, τη γνώση, την αρετή, τη δικαιοσύνη και την ικανότητα διακυβέρνησης των πολιτών. Ο κάθε πολίτης μέσα σ’ αυτήν έχει μία σημαντική θέση, που ταιριάζει με τις ικανότητες και το έργο που έχει αναλάβει να προσφέρει ανάλογα με τις κλίσεις του. Έτσι μπορεί να ανήκει στην τάξη των αρχόντων (κυβερνήτες), στην τάξη των φυλάκων – πολεμιστών (υπερασπιστές της ασφάλειας της πόλης από επιθέσεις) και στην τάξη των γεωργών, εμπόρων, τεχνιτών (αυτοί που διασφαλίζουν τα αγαθά στην πόλη για να διατηρηθεί ζωντανή και να επιβιώνει). Οι τάξεις αυτές είναι συμβολικές περισσότερο παρά πραγματικές, και δεν σχηματίζονται με κοινωνικο-οικονομικά ή επαγγελματικά κριτήρια. Ο κάθε πολίτης ανήκει σε μία από αυτές τις τάξεις σύμφωνα με τα ιδιαίτερα γνωρίσματά του και ανάλογα έπαιρνε την ανάλογη εκπαίδευση προκειμένου να καλλιεργήσει τα ψυχικά και πνευματικά του χαρίσματα. Κατά τον Αριστοτέλη, οι πολίτες χωρίζονται με βάση οικονομικά κριτήρια σε τάξεις γεωργών, τεχνιτών και εμπόρων, ενώ κοινωνικά χωρίζονται σε φτωχούς, πλούσιους και μεσαίους και δούλους. Από τη σχέση που έχουν μεταξύ τους οι φτωχοί και οι πλούσιοι θα διαμορφωθεί η μορφή του πολιτεύματος. Οι φτωχοί συνήθως είναι περισσότεροι από τους πλούσιους. Ανάλογα με το πώς είναι μοιρασμένη η δύναμη και με το πού αυτή συγκεντρώνεται, καθορίζεται και το είδος του πολιτεύματος. Το πολίτευμα μπορεί να έχει τρεις μορφές: μοναρχία ή βασιλεία (ένας κυβερνά), αριστοκρατία (κυβερνούν λίγοι οι «άριστοι») στην δημοκρατία (κυβερνούν πολλοί πολίτες). Για να μην ξεπέσουν και αλλοιωθούν αυτές οι πολιτειακές μορφές σε τυραννία, ολιγαρχία και οχλοκρατία αντίστοιχα, θα πρέπει σκοπός των πολιτών να είναι το κοινό καλό και όχι το συμφέρον του ενός ή λίγων. Η προτίμηση του Αριστοτέλη στρέφεται στη «Μέση Πολιτεία», δηλαδή σ’ αυτό που σήμερα κατανοούμε ως δημοκρατικό πολίτευμα, όπου η μεσαία τάξη εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους και κρατά το κέντρο βάρους στη μέση στις μεταξύ τους συγκρούσεις. 3ον Σημείο : Η εικόνα της γυναίκας. Ένα άλλο σημείο διαφοράς των δύο φιλοσόφων είναι οι απόψεις τους για την γυναίκα. Η θέση που ο Πλάτων δίνει της γυναίκας μέσα στην Πολιτεία του είναι ισάξια με του άνδρα. Πίστευε ότι οι γυναίκες μπορούν να κυβερνήσουν εξίσου καλά με τους άνδρες, επειδή η σωφροσύνη, η λογική, η ανδρεία, η αρετή δεν είναι θέμα φύλου, αλλά ψυχής, εκπαίδευσης και μόρφωσης. Τόνιζε ότι μία πολιτεία που δεν δίνει παιδεία στις γυναίκες της, «μοιάζει με τον άνθρωπο που δεν εξασκεί και δεν χρησιμοποιεί παρά μονάχα το ένα χέρι του. Αντίθετα ο Αριστοτέλης θεωρεί την γυναίκα υποδεέστερη του άνδρα, καθώς πιστεύει ότι σε σχέση με τον άνδρα κάτι της λείπει και είναι ένας «ατελής άνδρας». Επειδή κατά την διαδικασία της αναπαραγωγής, η γυναίκα έχει έναν παθητικό ρόλο (δέχεται) ενώ ο άνδρας ενεργητικό (δίνει). Εκτός τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, πρέπει να επισημάνουμε και τα κοινά σημεία τους. Και οι δύο μιλούν: α)για την ψυχή και την σημασία της για τον άνθρωπο. β) και οι δύο τονίζουν πως η ευτυχία είναι συνώνυμη της αρετής υψηλών αξιών και ιδανικών, γ) και οι δύο φιλόσοφοι μας υπενθυμίζουν ό,τι υποχρέωση ενός κράτους πρέπει να είναι η πνευματική καλλιέργεια όλων των πολιτών του και το κοινό καλό. Σίγουρα όμως διαπιστώνουμε ό,τι τόσο ο σοφός Πλάτων όσο και ο λογικός Αριστοτέλης δίνουν πολλές χρήσιμες και σημαντικές απαντήσεις σε ερωτήματα και προβληματισμούς της σημερινής εποχής, γι’ αυτό και μπορούν να θεωρούνται σύγχρονοι και διαχρονικοί.

Φρήντριχ Νίτσε

 

ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ.

Ακόμη μια φορά πριν μακριά φύγω

Και από μακριά τα βλέμματα μου στείλω,

τα χέρια μου, ολομόναχος υψώνω,

σε Σε, σ΄αυτόν που καταφεύγω,

που στ΄ άδυτα των αδύτων  της καρδιάς μου,

επίσημα βωμούς του έχω αφιερώσει,

πάντα, για πάντα,

να μας καλεί πάλι και πάλιν η φωνή Σου.

Και , πάνω τους ο λόγος: Τω αγνώστω Θεώ,

Πυρώνει βαθυχαραγμένος.

Του ανήκω, αν και σ΄ανόσιον όχλον

ανάμεσα έμεινα ως την ώρα τούτη:

Του ανήκω – κ΄αισθάνομαι τα βρόγχια

που με σέρνουνε χάμω, στον αγώνα,

και που να τον υπηρετήσω μ΄αναγκάζουν

κι όταν φύγω ακόμη θα μπορούσα.

Θέλω, Άγνωστε να Σε γνωρίσω,

Εσύ που βαθιά ψαύεις την ψυχή μου.

Εσέ,  που ως θύελλα αναστατώνεις την ζωή μου,

ω ασύλληπτε , ω συγγενικές μου,

Να Σε γνωρίσω θέλω και να σε λατρέψω.

Φρήντριχ Νίτσε

 

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Α) Δοξάρι είμαι στα χέρια σου, Κύριε, τέντωσέ με, αλλιώς θα σαπίσω. Β) Μη με παρατεντώσεις, Κύριε,θα σπάσω. Γ) Παρατέντωσε με , Κύριε κι ας σπάσω. …Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης. ‘Αλλον δεν έχει…. Νίκος Καζαντζάκης-Αναφορά στον Γκρέκο.

Ο σύγχρονος φασισμός.

Από την ιστορία γνωρίζομε τις δύο κύριες μορφές που αποκαλούμε φασισμό: τον μαύρο και τον κόκκινο φασισμό.

Ως μαύρο φασισμό εννοούμε την μορφή του πολιτεύματος του Μουσολίνι και του Ναζισμού της Ναζιστικής Γερμανίας του Β΄ παγκοσμίου πολέμου του Χίτλερ.

Και οι δύο αυτές μορφές φασισμού χρησιμοποιούν ως μέσο για την επικράτηση τους στην εξουσία τον εθνικισμό, δηλαδή την συναισθηματική φόρτιση της μάζας να την κάνει να πιστεύει πως ως φυλή και λαός είναι γενετικά ανώτερη έναντι των άλλων λαών.

Ένα χαρακτηριστικό  παράδειγμα  είναι του ναζισμού που πίστευε η μάζα  στην καταγωγή της από την Άρια φυλή, ως Άρια φυλή ονόμαζαν την φυλετική διάκριση που επικράτησε στα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα για να περιγράψει τους λαούς των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών.

Οι Ναζιστές είχαν  την πεποίθηση ότι οι αρχαίοι πληθυσμοί που μιλούσαν ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, αυτοί  και οι απόγονοι τους αποτελούσαν  μια ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων και  τελικά ο όρος ως Άρια φυλή συνδέεται κυρίως με τον ναζισμό και τον ρατσισμό.

Για να δικαιολογηθεί ο Χίτλερ στους Γερμανούς το 1940 πως είναι δυνατόν οι Έλληνες  να πολεμούν με τόση γενναιότητα, τους έλεγε πως οφείλεται  στην ίδια καταγωγή τους με τους Γερμανούς δηλαδή από την  ινδοευρωπαϊκή φυλή  

Κόκκινη  μορφή φασισμού θεωρούμε τoν φασισμό που χρησιμοποιεί ως μέσο επικράτησης στην εξουσία την ανωτερότητα των ιδεών του με το κόκκινο χρώμα των συμβόλων του , και την επιβολή τους με ριζοσπαστικό  αιματηρό τρόπο όπως έγινε στην  Ρωσική «επανάσταση» επί Στάλιν στις αρχές του 20^ου αιώνα.

Οι Σταλινικοί ή οι μπολσεβίκοι πίστευαν πως έναντι οιαδήποτε μορφής πολιτεύματος ανώτερο όλων είναι ο κομουνισμός και πρέπει να επικρατήσει δια πυρός και σιδήρου .  

Σήμερα από τις παραπάνω μορφές φασισμού δεν απειλούνται  ιδιαίτερα οι χώρες της Ε.Ε, από αυτό όμως που  ταλανίζονται σήμερα οι κοινωνίες είναι η μορφή του  φασισμού αδιακρίτως χρωματικού συμβολισμού σε άτομα ή ομάδες που θέλουν να επιβάλλουν τις απόψεις τους με οποιοδήποτε τρόπο θεωρώντας τις ως σωτήριες και αλάθητες. 

 Σήμερα οι όροι «φασισμός» και «φασίστας» χρησιμοποιούνται πολλές φορές για να χαρακτηρίσουν πρόσωπα, θεσμούς ή καταστάσεις που μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με την αρχική έννοια του όρου.

 Έτσι προσδιορίζεται ως «φασισμός» γενικά κάθε άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη, ιδεολογία, συναίσθημα, συνήθεια στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικογένειας, και των ανθρωπίνων σχέσεων.

Η υπερβολική χρήση αυτού του δεύτερου ορισμού έχει εν μέρει υποκαταστήσει τον αρχικό ορισμό (ότι φασισμός είναι μόνο η ονομασία του κινήματος του Μουσολίνι του Χίτλερ και του Στάλιν).

Αυτή η παρδαλή μορφή φασισμού που δεν χαρακτηρίζεται από το  χρώμα της ταλανίζει σήμερα όλες τις κοινωνίες και δυστυχώς παντού ενδημεί είτε ως ατομικές συμπεριφορές είτε ως συμπεριφορές οργανωμένων συνόλων ανεξαρτήτως πολιτεύματος, θρησκείας, λαού και χρώματος ανθρώπων.  

[Μπροστά στις Καρυάτιδες]
Ιωάννης Πολέμης
Μπροστά στις Καρυάτιδες, τις μαρμαρένιες κόρες,
σταθήκαμε θαυμάζοντας κι οι δυο μας ώρες κι ώρες.
Ακίνητα τα μάτια σου έδειχναν κάποια λύπη
για κείνην που μας έκλεψαν κι από τις άλλες λείπει
στην ξενιτιά, στη σκοτεινιά, στα πέρατα του κόσμου...
Μα εγώ τις έβρισκα σωστές, όλες σωστές εμπρός μου
κι έλεγα πως θα γύρισε κι εκείνη από τα ξένα•
γιατί μετρούσα, αγάπη μου, μαζί μ’ αυτές και σένα.

Ιωάννης Πολέμης (1862 - 28 Μαΐου 1924[4])
ήταν Έλληνας ποιητής και θεατρικός συγγραφέας